رهروی عشق

حدود هفده سال قبل، سال دوم طلبگی بودیم که مرکز مدیریت یک مسابقه ای به مناسبت ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) برگزار کرده بود. من هم این متن را نوشتم و ارسال کردم و حائز رتبه اول کشوری شدم :
فاطمه شخصیتی آسمانی است که خورشید وجودش بر زمین تابید، با آمدنش گلها خندیدند، بلبلان آواز سردادند، فرشتگان در عرش هلهله کردند. پروانه ها به یمن ورودش فرشی از بالهایشان بر زمین گشودند تا او قدم بر بال پروانه ها بگذارد. آری او از عالم قدس به این سرای بس تنگ و تاریک آمده بود و رسالتی عظیم بر دوش داشت.
او آمده بود تا درس عشق و وفا ،شیدا شدن و رسیدن به وجود بی همتا را به مجنونان راه عشق بیاموزد. او آمده بود تا مادر سیادت، تندیس عبادت، اسوه صلابت و وارث صفات نبوت باشد . او آمده بود تا ام ولایت و امامت باشد. و با آمدنش خیر و برکت را برای زمین به ارمغان آورد.
او نقطه پرگار عشق بود. او دریای سخاوت ، تکیه زده بر منبر درایت و کیاست بود.او منزلگاه نور ، سجده گاه تمامی ایمان بود، او رسیده به جاده بی انتهای حقیقت بود. او ام الخیرات ، او کوثر بود، او مصداق این آیات الهه نور بود.
« انا اعطیناک الکوثر* فصل لربک و انحر* ان شانئک هو الابتر»
آری او شهابی بود که از زمین گذشت و انسانها را حیران خود کرد. او ستاره ای بود که لحظه ای درخشید و درخششش برای ابد در ذهنها زنده ماند. او شراره ای از وجود خدا بود که حرارتش به مرداب یخ زده دنیا خورد و باعث زنده شدن زمین شد. او شعله ای از آتش حضور الهه یکتا بود که بر دلها افتاد و دلها را به آتش عشق سوزاند. او از تبار پاکی، او مقصود « انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا» بود.
به راستیکه او آسمانی بود. او ندای حقی بود که روزگار را سرگشته خود کرد. او است که نامش بر گل شقایق حک شده و بر دیواره قلب انسانها آویزان شده و هر روز سحرگاهان ، نسیم صبا با نوازش گلها این جمله را در سلولهای گوش زمین نجوا می کند:
« ان الفاطمه سرا الهیا و معنی لاهوتیا »